Wat is onbemande luchtvoertuigvezeloptiek?

Optische vezel van onbemande luchtvaartuigen (UAV) verwijst naar een technisch systeem dat de overdracht van besturingssignalen en videogegevens tussen de UAV en de operator mogelijk maakt via optische kabels. De kern ligt in het gebruik van de hoge bandbreedte en anti-interferentiekarakteristieken van optische vezels om de communicatieverbinding van de UAV te reconstrueren, zodat de UAV een stabiele werking kan behouden, zelfs in complexe elektromagnetische omgevingen.

Hoe verbindt glasvezelkabel drones met operators?

Een drone -glasvezelsysteem bestaat uit drie componenten:

De drone -zijde: dit is uitgerust met camera's, sensoren, een ingebouwde computer en een opto -elektronische conversiemodule, verantwoordelijk voor data -acquisitie en voorlopige verwerking.

De glasvezelkabel: dit maakt gebruik van ultrafijne flexibele optische vezel (meestal minder dan 0,5 mm in diameter). De vezel die wordt gebruikt in het Russisch-Oekraïense slagveld is bijvoorbeeld meestal 5-10 km lang, waarbij sommige modellen tot 30 km reiken.

De grond -uiteinde: dit omvat een opto -elektronische converter, een besturingsterminal (zoals de LQ -afbeelding en de afstandsbediening van de data -overdracht) en een display -apparaat, waardoor bidirectionele conversie tussen optische en elektrische signalen mogelijk wordt.

Het operationele principe is als volgt:

Signalen voor grondbedieningen ondergaan elektrische naar-optische conversie en worden via optische vezel naar de drone overgebracht. Gegevens verzameld door de drone, zoals video- en vluchtparameters, ondergaan optisch-naar-elektrische conversie en worden vervolgens teruggebracht naar het grondstation, waardoor een volledig bekabelde communicatiearchitectuur wordt gevormd. Dit ontwerp vermijdt de kwetsbaarheid van de interferentie van radiosignalen en zorgt voor lage latentie, zeer stabiele gegevensoverdracht.